حادثه مرگبار آزادی و مقصرانی در حال فرار؛ افزایش شدت «بی‌تدبیری‌ها» – خبردار

به گزارش خبرنگار مهر، «همانند هر روز کیف و کوله دوربین و لنز و دیگر تجهیزات ملزوم برای کار او را بر می دارد و از خانه بیرون می زند به گمان زیاد با این برنامه که سپس از آخر کار او در پیست اتومبیلرانی مجموعه ورزشی آزادی و تحویل خروجی عکاسی اش، به خانه بازگردد تا عصر آدینه را کنار همسر و فرزندش باشد، بدون ذره ای فکر و فکر از این که سرنوشت «رفتنی بی برگشت» برای او در این روز رقم زده است.»

سخن بگویید از «حمیدرضا درجاتی» است؛ عکاس ورزشی ایران که روز قبل (جمعه ۲۶ اردیبهشت) در جریان مسابقات راند اول اتومبیلرانی شدت برای انحراف یکی از ماشین های شرکت کننده و برخورد شدیدی که با گارد ریل داشت، دچار حادثه شد و برای شدت جراحات جان خود را از دست داد.

این در حالی است که او در «امن ترین» قسمت پیست ایستاده می بود و از آنجا مشغول عکاسی می بود یعنی جائیکه برای او و دیگر عکاسان تعبیه شده است با این حال حادثه و اتفاقی که بین چند ماشین در نقطه استارت تشکیل شد جان او را در امان نگه نداشت.

دقیقا همین قضیه یعنی «حادثه مرگبار برای عکاس ورزشی در جائیکه مخصوص به خودش و کار او می بود» به ابهامات و سوال های بی جواب در رابطه این پیشامد تلخ دامن زده و اشکار نیست در نهایت نوک پیکان انتقاد و تقصیر روی چه فردی یا کدام مجموعه قرار می گیرد.

پرواضح است که خطای راننده پژو و یا اشکال فنی این ماشین جزو اولین موضوعاتی است که در رابطه با این پرونده شگفت و مرگ آفرین باید مورد بازدید قرار بگیرد اما نتیجه هر چه باشد هیچ نگاهی را به نوشته «لزوم لحاظ شدن استانداردهای ملزوم» در پیست و مراعات آن در روز مسابقه شدت کمرنگ نمی کند.

پر آشکار است که اگر «ایمنی گارد ریل» و به کارگیری تجهیزاتی همانند «بالشتک های ارتجاعی» برای نگه داری آن در حد استاندارد و ملزوم مراعات شده می بود، شدیدترین برخورد ماشین به گارد ریل هم نباید اینگونه جان یک نفر را می گرفت آنهم هنگامی بیگناه در جای خودش ایستاده و مشغول به کار او می بود.

پیست اتومبیلرانی آزادی سال ها است که با همین شرایط و استانداردهای جاری میزبان مسابقات گوناگون اتومبیلرانی و موتورسواری است اما در روز مسابقاتی که اتفاقا استارت آن یکی از خطرناک ترین و پرحادثه ترین نقاط پیست به حساب می آید، نشان داد که به لحاظ ایمنی و استانداردسازی در حدی نیست که مانع اتفاقات و حوادث کشنده شود.

تنها اتفاق مثبتی که حوالی پیست اتومبیلرانی آزادی رخ داده است، مربوط به «بیمه شدن» آن می شود. کاری که تیر سال قبل توسط رئیس زمان فدراسیون اتومبیلرانی و موتورسواری (مازیار ناظمی) انجام شد اما در کنار این فاکتور مهم و آینده نگرانه، استانداردسازی و ایمن سازی حداکثری پیست هم ملزوم و الزامی است؛ کاری که دقیقا اشکار نیست که بار مسئولیتش روی دوش کدام نهاد و مدیریتش قرار دارد.

به نظر می رسد در این عرصه سه گزینه مد نظر باشند؛ اول شرکت گسترش و نگهداری اماکن ورزشی که متولی پیست آزادی به حساب می آید و آن را به طور سالیانه به فدراسیون اتومبیلرانی و موتورسواری اجاره می دهد، دوم خودِ فدراسیون که به گفتن مستاجر پیست و مسئول برگزاری مسابقات موظف به فراهم کردن استانداردهای ملزوم برای مسابقه شدت است، گزینه سوم هم مربوط به مجموعه ورزشی آزادی می شود که پیست اتومبیلرانی در آن تعبیه شده است.

یقیناً به نظر می رسد نقش ورزشگاه آزادی و مدیریتش در رابطه با پیست اتومبیلرانی و اتفاقات رخ داده در آن کمتر از شرکت گسترش و نگداری اماکن ورزشی و فدراسیون اتومبیلرانی و موتورسواری باشد اما به هر حال باید اشکار شود که مسئولیت این «پیست حادثه خیز» و به خصوص «جان» از دست رفته در آن با چه فردی است.

قضیه امیدوارکننده در رابطه با پیشامد مرگ آفرین، نحس و تلخ پیست آزادی ورود سریع احمد دنیا مالی وزیر ورزش به آن است و تاکیدی که بر اشکار کردن تقصیر کار و لزوم معارفه و برخورد با او داشته است به این امید که سپس از بازدید های ملزوم و جواب به همه ابهامات و سوال ها، اقداماتی صورت بگیرد که به واسطه آنها بعد از این حوادثی اینچنینی جان فردی را نگیرد.