سواستفاده از بیماری یا بی شرمی رسانه‌ای؟_خبردار

در رسانه ها و در شبکه های اجتماعی خواندم که یک دختر دانشجو در واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی تهران در ملا عام عریان شده و افراد بی تفاوت از کنار او قبل اند. در همین جهت چند نفر هم تحت گفتن کارشناس در شبکه های اجتماعی و در رسانه های جمعی به اظهار نظرهای دو پهلو پرداخته و بدون خبر دقیق کارشناسانه از نوشته تلاش کرده اند به طور مستقیم یا غیر مستقیم این اتفاق نه چندان غیر مترقبه برای بیماران روانی را به مسایل امنیتی، سیاسی، حراستی و اجتماعی نسبت دهند و از این حادثه به منفعت برداری مورد نظر خود برسند.

اینجانب به گفتن یک استاد دانشگاه و متخصص روانشناسی بالینی که بیشتر از چهل سال عمر خود را در این راه صرف کرده ام قاطعانه میگویم عریان شدن یک زن یا مرد در معرض عموم از نظر روانپزشکی و روانشناسی بالینی رفتاری شگفت و غریب (Bizarre) قلمداد شده و می تواند از نشانه های بیماران روانی زیاد بد حال باشد که در این شرایط فرد، فاقد بینش و برسی هنجار از ناهنجار نیز می گردد و کارکرد او مختل می شود.

به این علت قبل از معاینه کامل روانی این فرد توسط متخصصین وابسته، انجام هر گونه تحلیل و قضاوت کردن نوشته در رابطه وی نه تنها فاقد بنیان های منطقی و معیارهای تشخیصی سلامت روانی است، بلکه آنان که در دام قضاوت های عجولانه و نادرست افتاده اند باید بدانند که اگر ارتکاب این عمل غیر اخلاقی و مغایر با عرف و هنجار جامعه از سوی فرد خطا کار ناشی از بیماری روانی باشد، به علت لزوم نگه داری حرمت شخصیت بیمار و فرزندانش و اعضای خانواده اش، هر گونه اظهار نظر خلاف واقع و غیر کارشناسی نوعی گزافه گویی برداشت می شود و رفتاری مغایر با اخلاق، شرع و قانون بوده و حرمت شکنانه به حساب می آید و دارای ماهیت مجرمانه است. به این علت با لیاقت نیست پیش از آنکه نوشته توسط کارشناسان ذیربط بازدید شود گمانه زنی های غیر اخلاقی در رسانه ها انتشار گردد.

به این علت صرف نظر از این که انتشار کردن قضاوت های عجولانه و بعضا مغرضانه در رسانه های خودی و بیگانه درست یا غلط باشد، آنچه در این بین مغفول مانده است، انجام یک معاینه کامل روانی از فرد حادثه ساز و گرفتن یک شرح حال کامل روانشناسی و روانپزشکی  از وی و اعضای خانواده درجه یک او می باشد.

اینجانب در اواخر سال ۱۳۷۹ و اغاز ۱۳۸۰ با همکاری معاون محترم فرهنگی زمان و با پشتیبانی  ریاست محترم دانشگاه، مرکز مشاوره واحد علوم و تحقیقات را تاسیس کردم. این مرکز علاوه بر ارایه خدمات متنوع بهداشت روان به دانشجویان طی زمان بیشتر از یک دهه، با دهها مشکل عمیق تر و جدی تر از مشکل پیش آمده، همانند افکار خودکشی، عمل به خودکشی و مشکلات دیگر روبرو می بود و ضمن پیشگیری از وقوع مشکلات، عزمی جدی در مدیریت بحران داشت. شنیده ام که در چند سال قبل مرکز مشاوره دانشجویان تعطیل شده است. نظر می گردد در صورت غیر فعال بودن این مرکز که می تواند یاوری جدی برای سلامت دانشجویان و مددکاری امین برای مدیران دانشگاه باشد مجددا احیا گردد.